Dag 9 - Soloppgang og gudsteneste

Vekkarklokka ringde klokka 5, men det var vi nesten blitt vande med. Denne gongen var det faktisk frivillig, men kven vil vel ikkje på ein fjelltopp på 2750 meter over havet for å nyte soloppgangen? Det var kolmørkt då vi starta å gå oppover. Det gjekk ikkje fort i starten, for vi var knapt vakne og hadde ikkje ete frukost. Joel guida oss gjennom maismarker og over kvistgjerde i mørkret, og det einaste som var synleg var ei rekke med sju dansande hovudlykter bak han. Spennande! Etter ein halvtime kunne vi skru av lyktene, for det var blitt lyst nok til at vi såg kor vi gjekk. Berre få minutt etter at vi nådde toppen såg vi solkula sprette opp over horisonten. Dette var vakkert!

Her ser vi ned på Sagat

Vel tilbake ved det vesle huset vårt fekk vi frukost som var søte chapati (slags pannekaker) og te. Vi hadde god tid denne morgonen. Vi flytta stolane ut for å nyte utsikta og slappe av etter den grytidlege fjellturen. Kvinnene i bygda hadde rigga seg til bak huset med suvenirar til sals. Dei selde armband, halsband, små korger og søte væskebehaldarar med perler og pynt. Kjetil gjorde eit kupp då han kjøpte ein gåstav til 200 shilling (14 kr). Den kom til å bli uvurderleg på nedstigninga seinare på dagen. Men fyrst skulle vi i kyrkja.

 Inne i huset vi budde i

Utanfor huset vi budde i

 Salg av smykker og andre suvenirar

Klokka elleve kvar søndag samlar folket i Sagat seg i den vesle kyrkja, som har blitt bygd ved hjelp av misjonærar i 1999. På utsida såg den ut som eit vanleg hus, og inni var den sparsamt innreidd med trebenkar til å sitte på, eit bord med duk, ein talarstol, ei tavle med krit og eit kors måla på veggen. Det starta med song og taktfast klapping i ei evig gjentaking av dei same orda. Den som ville, heiv seg på ei andrestemme. Det var fleire av mennene som var framme og snakka, og vi blei ønskte velkomen av den eine etter den andre, som er vanleg her i Kenya. Nokre ungdommar framførte songar. Vi bleikingane måtte også fram og synge. «Jeg gikk en tur på stien», for den hugsa forsamlinga frå i fjor, og «Alle fugler», som vi no syng overalt kor vi blir bedd om å synge. Vi må innrømme at fleire av oss vart søvnige i løpet av den to timar lange gudstenesta. Men det var sjølvsagt også interessant å observere korleis ein gjer dette i ei lita fjellbygd langt frå Noreg. Då det heile var over stilte alle seg på rekke og handhelste på kvarandre. På denne måten fekk alle helse på alle, både store og små.

 Kyrkja

Delar av familien som leidde ut huset sitt til oss

Mora laga maisgraut, ugali, som er vanleg å ete til all slags måltid
 

Nedstigninga tilbake til Chesta tok til etter det siste måltidet i "hytta" vår. Det var ikkje overskya som i går, men på grunn av vegetasjonen fekk vi skugge på delar av turen. No hadde vi utsikta framfor oss heile tida. For eit vakkert landskap! Akasietre (dei kjende afrikanske trea som er flate på toppen), kaktustre, flammetre og tradisjonelle hytter susa forbi oss der vi småsprang nedover dei bratte bakkane. Det var ikkje sjeldan at ein av oss var nær ved å skli, for det var mykje laus sand. Men nedstigninga gjekk betre enn venta.

Likevel var det innmari godt å kome ned til gjestehuset, kunne ta av seg skoa, dra av seg dei altfor skitne sokkane, for deretter å hoppe i dusjen. Sjeldan har det vore SÅ godt å ta seg ein simpel dusj! Myggolje, solkrem, sveitte og sandstøv rann ned i sluket. Alt vi hadde fått av brunfarge på beina forsvann med vatnet, for dessverre var det berre støv frå den raude sanda. Vi er inne i den tørraste perioden på året, så uansett kor vi oppheld oss er det sand og støv.

Då alle hadde dusja seg i tur og orden, kunne vi sette oss på terrassen og nyte ein cola og eit middagsmåltid.

Hakuna Matata,

helsing Kenya-gjengen!