Dag 5 - Arap Moi Primary School + Foredrag

Etter mi meining har dette vore den mest lærerike og morosame dagen så langt. Vi møtte opp på Arap Moi Primary School (oppkalla etter Kenya’s president frå 1978 til 2002) kvart på åtte for å overvære morgonsamlinga utanfor skulen. Vel 1000 ungar sprang mot samlingsplassen då bjella ringde. Dei song, klappa mykje og ba ei bøn. Her var det disiplin på høgt nivå. Eg skulle likt å sett 1000 norske barneskuleelevar gjere det same.

 Kjetil, Mari, Maria og Ingvild i tidleg morgonsol, klare for ein dag på kenyansk barneskule

Vi studentane delte oss i grupper som skulle undervise i 7. og 8. klasse. Ingvild og Maria var i ei 8. klasse med 56 elevar, Mari og Kjetil var i ei 8. klasse med 54 elevar og Anne Berit var i ei 7. klasse med 86 (!) elevar. Elevane sat tre og tre på ein benk med tilhøyrande pult. Dei hadde blyantar og kladdebøker, men det var ikkje mange pensumbøker å sjå. Skulen har ikkje råd til pensumbøker i alle faga, og når dei har det må tre elevar dele på éi bok.

Då studentane møttest igjen etter ein times tid, var alle samde om at dette hadde vore veldig kjekt. Elevane hadde vore interesserte og ivrige, og det var ikkje nødvendig å hysje særleg mykje, for dei har stor respekt for læraren. To av studentgruppene vart spurde om å synge nasjonalsongen, medan andre song Blåmann og Per spelmann. Vi viste også fram bilete av norske dyr, flagget vårt og norske hus dekte med snø. I timen etter fekk vi observere den same klassa vi akkurat hadde vore i. Det vart undervist i matte, naturfag (om HIV og aids) og swahili. Kvar student hadde eit observasjonsskjema kor det skulle kryssast av for ein del ulike ting kvart femte minutt. Dette for å finne ut korleis ein typisk time går føre seg. Vi la fort merke til at undervisninga her skjer på ein heilt annan måte enn i Noreg. Blant anna svarar elevane i kor på alt læraren spør om, og dei klappar for elevar som rekkjer opp handa og gir eit riktig svar.

I storefri fekk vi sjansen til å intervjue lærarane på skulen. Det er 30 lærarar fordelt på litt over 1000 elevar. Kvar student hadde førebudd seg og laga nokre spørsmål knytt til semesteroppgåva om Afrika. Vi fekk også svar på det vi lurte på om undervisning og skulegang i Kenya. Her var det moglegheit for å spørje om det ein måtte lure på, så dette var nyttig og kjekt. Odd Ragnar fekk faktisk problem med å få oss med vidare til neste post på programmet, som var ei lita omvisning på skuleområdet.

Før vi reiste tilbake til Scripture Mission, vart heile skulen samla på uteplassen igjen. Denne gongen var det underhaldning til ære for dei norske gjestane. Ei 6. klasse utmerkte seg med fleire innslag av song og dans, medan nokre elevar frå andre klassar bidrog med litt dramatisering og solosong. Til slutt måtte vi nordmenn vise kva vi var gode for. Vi song ”Alle fuglar” tostemt og nasjonalsongen, som var blitt øvde på i bilen på veg hit. Vi delte ut fotballar, fotballdrakter, linjalar, kladdebøker og penner. Det vart motteke med stor jubel frå heile skulen, og dei klappa mykje for oss. Kjetil demonstrerte til og med kva triks ein kan gjere med ein fotball, og fekk så klart applaus for det. Heilt til slutt fekk vi høyre den kenyanske nasjonalsongen og ein song til. Det var vanskeleg å kome seg ut av folkemengden på veg til bilen. Alle elevane ville ta oss i handa eller få ein ”high five”. Andre nappa oss i håret for å kjenne korleis nordisk hår kjennest ut. Alt i alt var skulebesøket ei veldig positiv oppleving for både elevar, lærarar og studentar, og det er noko alle kjem til å hugse på i lang tid framover.

Utdeling av gåver, blant anna fotballskjorter

Tilbake på Scripture Mission fekk vi endeleg tid til å slappe litt av i sola ein times tid. Vi skreiv dagbok og blogg og reflekterte over kva vi hadde sett og opplevd i dei ulike klassane. Klokka tre fekk vi besøk av Simon Wamae. Han fortalde oss historia om livet sitt. Han vaks opp i Kibera-slummen i Nairobi, den nest største slummen i Afrika. Som 16-åring flytta han og familien til ein annan plass, og det likte han dårleg. Han sakna venene sine og livet i slummen, så han rømde tilbake fleire gongar, men etter kvart oppdaga han at livet har betre sider enn slummen. Simon bestemte seg for å gå tilbake til skulebenken etter eit opphald på to år. Etter dette har han fått eit nytt og betre liv. No er han med på prosjekt i Kibera-slummen som jobbar for å mobilisere og engasjere ungdommen der, og for å lære dei at det finst betre ting å leve av enn kriminalitet. Etter at han var ferdig med å fortelje var det opent for å stille spørsmål om alt som hadde med Kenya å gjere. Han svarte godt på det vi spurde om. Vi sat igjen med ei kjensle av å ha ei betre forståing av korleis ting er blitt som dei er i Kenya.

Resten av ettermiddagen og kvelden fekk vi gjere som vi ville. Nokre spelte fotball med dei andre norske folka her, medan andre brukte tid på blogging og å sjå gjennom bileta våre. Dessutan fekk vi prøvd symjebassenget for fyrste gong. Det vil vi gjenta i morgon. Før leggetid samla gjengen seg i sofaen for å reflektere over alle dagane som har gått. Odd Ragnar meiner det er viktig å ha ei grundig gjennomgang av alt vi har sett og opplevd. Kenya-programmet vårt har så langt fungert veldig godt, og vi trivast med kvarandre. Det einaste ”negative” vi kan kome på er at det er mykje bilkøyring for å kome til og frå.

Helsing Kenya-gjengen =)